۱- چك كردن جواب ها خيلي آسان است (به هر روشي اشتباه است)
گفتن اين موضوع ممكن است عجيب به نظر برسد و حتي عجيب تر شروع اين مقاله با اين موضوع است، اما من فكر مي كنم اين نكته نشان دهنده بزرگترين مشكل خودآموزي است. اگر از من بخواهند كه بدترين راه ممكن براي خود آموزي را بيان كنم خواهم گفت:
تا جايي كه مي توانيد با سرعت تمرين كنيد.
جوابهايتان را در سريعترين زمان ممكن چك كنيد
سريعاً به صفحه بعد (و بخش بعدي) برويد
سريعاً آن چيزي را كه آموخته ايد فراموش كنيد.
اين دقيقا همان چيزي است كه كتاب هاي خودآموز براساس آن طراحي شده اند. من صادقانه مي توانم بگويم كه من در كلاس هايم هرگز اين كارها را انجام نمي دهم. در عوض، كارهاي زير را انجام مي دهم:
اصلاح كردن
راهنمايي دانش آموزان در رابطه با شروع چك كردن و بررسي جوابهايشان
خواستن از دانش اموزان براي پيدا كردن جوابهايشان (دريك متن، در اينترنت، در يك متن توضيحي درباره گرامر و غيره )
من نمي فهمم چرا انواع راه هاي موثر در چك كردن جواب ها در كتاب هاي خودآموز مورد استفاده قرار نمي گيرد. همچنين يك راه براي بررسي پاسخنامه به شكل سخت تر از معمول وجود دارد، كه اين هم نشان دهنده فقدان تاكيد بر يادگيري واقعي دانش آموزان است. اين سخت بودن به اين دليل است كه بايد نگاه اجمالي به صفحات انداخت تا مثلاً متوجه شد معني”۲۳٫b” در پاسخنامه و از نظر زبان چيست. در حالي كه قرار دادن جمله “۲۳٫ انواع مختلفي از پنير موجود است” هم چك كردن را آسان تر مي كند و هم به ياد دانش آموزان مي آورد كه چه چيزي را مطالعه مي كنند (در صورتي كه ۲۳:b بدون يادآوري كلمات و جملات است)
۲- زبان هاي زيادي براي يادگيري به نسبت دانش آموزان وجود دارد (در طول عمر)
يك كتاب خود آموز معمولي براي هر دو صفحه داراي ده تا بيست كلمه يا عبارت جديد در ۵۰ تا ۱۰۰ بخش دارد. دانش آموزان شانس كمي خواهند داشت و يا حتي نمي توانند هزاران كلمه و عبارت جديد را در مدت زمان فراگيري كتاب ياد بگيرند. زبان ممكن است فقط از طريق يادگيري ِدقيق در مورد نحوه مطالعه، بررسي منظم، كمك به روش هاي ديگر يادگيري زبان، تمرين شخصي، روش هاي بررسي پيشرفت، حفظ انگيزه و غيره قابل يادگيري باشد. با اين حال بقيه مقاله در رابطه با خودآموزي زبان انگليسي را ملاحظه بفرماييد.